Op onze aller laatste dag in het prachtige Zuid-Afrika, besluiten we een Township te bezoeken.
Townships zijn woongebieden aan de rand van een stad die voorzien worden door “niet-blanke” inwoners, dus de zwarte bevolking en kleurlingen.
Tijdens onze reis zijn we al langs vele Townships gekomen. De kinderen en wij hebben inmiddels verschillende namen voor de Townships.
Township, Lokasie, Puindorp, Slobberwijk, sommige zoals ze werkelijk worden genoemd, andere wat het eerste bij de kids op kwam. Alle namen zeggen wat over de toestand van zo’n woongebied.
Erbarmelijke toestanden (zo lijkt het), zelf in elkaar geflanste huisjes en overal kilo’s aan vuil.
We verblijven in Houtbay en vanuit onze B&B hebben we zicht op een Township. Imizamo Yethu. Het ligt nog geen 5 minuten rijden bij ons vandaan. We kunnen er een rondleiding krijgen, dus we gaan op pad!
Wonga, van Wonga Tours, staat op ons te wachten. Wonga is een inwoner van Imizamo Yethu. Hij heeft een fotograaf en een beveiliger mee.
Imizamo Yethu is een dorp op zich. Geheel zelfvoorzienend en van alle ‘gemakke’ voorzien. Een dorp wat ooit bedoeld was voor 25.000 mensen, maar waar nu zeker 70.000 mensen wonen.
Een Township zou iets moeten zijn van voor de apartheid, maar is nog steeds een dagelijks gezien beeld. Niet heel gek, want iets veranderen kost tijd. Helemaal zo iets als de verhoudingen tussen zwart en wit, dit is iets waar generaties overheen gaan.
Onze tour begint bij een skate baan, een initiatief van Wonga en zijn vrienden, vrienden uit de Township, maar ook uit de coloured en witte wijk. Door samen te werken en sponsors te regelen is het hen gelukt de skatebaan op te zetten, met als doel de samenleving bij elkaar brengen. En dat is gelukt, dit hebben we zelf kunnen aanschouwen toen we afgelopen zondag aankwamen. Ondanks de regen was het er druk en zag je saamhorigheid.
Wonga neemt ons mee en laat ons alle bijzondere plekjes van het Township zien. We lopen door de smalle steegjes met zelf gefabriceerde huisjes, winkeltjes, kapsalons en nog veel meer. Er is een heuse moestuin, die ongeveer naast de lokale vuilnisbelt ligt. Vol trots laat hij zien hoe ze sla verbouwen, we mogen proeven, maar aangezien we net op een dooie rat stonden slaan we even over.
Na de moestuin gaan we richting de school, iedereen hier heeft recht op school. Er is een basisschool, voortgezet onderwijs en zelfs naschoolse opvang. Toch is er een groot verschil met de zogenaamde witte scholen. Dit uit zich oa in de eetvoorzieningen, naar wat we mogen geloven doet het in deze township gevangenis achtig aan.
We lopen verder en zien een stuk van het Township wat er best aardig uit ziet. In 2017 blijkt een grote brand te zijn geweest en de overheid heeft getracht een deel van nieuwe woningen te voorzien. De straten zijn breder, er staan stenen huizen en er ligt iets minder troep. Riolering is wel een probleem. De dag voor ons bezoek heeft het veel geregend. De afwatering is slecht waardoor de inhoud van het riool omhoog komt en via een put naar buiten komt en door de straat loopt. Niet een heel fraai gezicht.
Ondertussen verteld Wonga zijn persoonlijk verhaal. Het valt ons op dat in veel verhalen alleen over de moeders wordt gesproken, de vaders worden buiten beschouwing gelaten. Ik denk wel te weten hoe het zit, maar besluit toch subtiel te vragen naar de vader in het verhaal. Mijn vermoedens worden bevestigd, veel vaders zijn of niet bekend of hebben hun vader rol niet op zich genomen. Veelal is er drank in het spel. Het is dan ook een bijzonder plaatje als we verderop een vader zijn 2 kindjes eten zien geven. De kindjes hebben duidelijk een goede band met hun vader, ze zijn vrolijk en rennen en springen. Het kan dus wel!
We komen verderop nog een klas vol kindjes tegen, ze gaan netjes voor ons zitten. Zingen wat en we mogen van de juf wat koekjes uitdelen, ze nemen het allemaal heel beleefd aan.
Het is bijzonder wat we allemaal zien en we voelen ons bevoorrecht met hoe wij het in Nederland hebben. Voel ik me bezwaard? Het is moeilijk te omschrijven, maar het verschil is enorm. Eigenlijk zou iedereen het is met eigen ogen moeten zien, voelen hoe het hier is. Men lijkt gelukkig, maar wat Wonga zegt, niemand kiest er voor om zo te leven. Kan je hier uitkomen? Ja, maar het kost veel doorzettingsvermogen.
We nemen afscheid van Wonga en zijn collega’s. We maken ons op voor de terug reis die in de avond gepland staat. We zijn een bijzondere ervaring rijker, een die nog lang in onze gedachten zal blijven.
Baie Dankie!
